به نظر من برای اینکه بتوانیم بهترین و علمی ترین تعریف را از وب پورتال داشته باشیم بهتر است به بررسی واژه به واژه این کلمه بپردازیم، کلمه ای که خود در برگیرنده بسیاری از مفاهیم مهم روز ICT و تجارت است تا جایی که می توان گفت وب پورتال ها شرکت های نفت اینترنتی هستند!

در بالا با مفهوم Web به خوبی آشنا شدیم و دریافتیم که وب عامل دسترسی آسان به خدمات و محتویات مجازی، در یک کلام اینترنت است. همچنین در مورد واژه Portal می توان گفت، منظور ما یک Gateway و یا Doorway یا همان شاهراه و دروازه است، دروازه ای که به تبعیت از ذات اصلی خود یعنی همان دسترسی آسان، دسترسی ما را به وب و در نهایت اینترنت راحتتر از پیش می کند و محلی می شود برای به اشتراک گذاری خدمات و محتویات توسط چند وب سایت توانمند و مورد نیاز.

آنچه از این تعریف بر می آید بر ما روشن می سازد که وب پورتال یک محصول خاص نیست و همانند وب سایت یک ماهیت استاندارد و تشکیل شده از دو زیر ساخت خدمات (Services) و محتویات(Content) است که این ماهیت خروجی چندین استاندارد, دیتا و engine خاص زیر نظر یک یا چند مجموعه نظارتی مشخص و همگام است.

معمولا تعریف بالا اکثر کاربران غیر مسلط را به اشتباه می کشاند که هر وب سایت پر از لینک و یا یک وب سایت همه کار همان پورتال است چرا که برابر تعریف بالا می تواند دسترسی کاربران را به سایر وب سایت ها آسانتر کند که می توان با اطمینان گفت این تعبیر کاملا غلط و دور از تعاریف استاندارد می باشد چرا که همانگونه که در بالا نیز بیان کردیم وب پورتال یک ماهیت تحت وب است که ارائه دهنده خدمات و محتویات به صورت یکجاست.

هدف وب پورتال ها طبقه بندی کردن اطلاعات و نیز تعریف دسترسی آسان به آنهاست که برای جلوگیری از پراکندگی چگونگی یافتن، دسترسی و نگهداری اطلاعات توسط کاربر و به صورت خلاصه جلوگیری از سردرگمی ایشانٰ، به صورت همزمان سرویس های اصلی و جانبی را در اختیار کاربران قرار می دهند که مجموع این سرویس ها نیز در یک بستر اشتراکی (Account) نقطه مشترک دارند که اصلی ترین نقطه مشترک آنها ID و Profile است.

اکثر وب پورتال ها در چند آیتم نقاط مشترک و کلیشه ای دارند که به ترتیب عبارتند از:
• تنوع سرویس دهی
• چگونگی سرویس دهی
• نحوه دسترسی کاربر به سرویس
• درآمد زایی و Business plan
• تامین اطلاعات

و درواقع همین چند آیتم کوتاه اما حساس هستند که سند تضمین رشد و حیات وب پورتال ها که در نهایت منجر به یک رقابت تنگاتنگ میان هم نوعان خود میشود را امضا کرده اند!
سرویس های یک وب پورتال تنوع بیشتری به سرویس های یک وب سایت را دارند، چرا که فعالیت وب سایت ها اکثر به صورت تخصصی بوده و موضوعیت آنها اغلب حول یک و یا چند آیتم مشخص و محدود که نهایتا توجیه کننده یک مورد مشخص است می گردد که همین امر سبب محدود بدون گروه های کاربری وب سایت های می شود.
اما یک وب پورتال با تنوعی که در سرویس های آن ذکر شد می تواند میزبان اکثر اقشار جامعه با هر نوع طرز فکر، سلیقه و نهایتا نیازی باشد.
از مهم ترین سرویس های اصلی یک پورتال می توان به موارد زیر اشاره برد:
ماشین جستجو
ایمیل
فضای رایگان و یا وبلاگ
ارائه اطلاعات مختلف (مسافرت، پزشکی و...)
اخبار
دانلود (فرمت های مختلف)
گفتگو و Chat
همچنین وب پورتال ها سعی می کنند سرویس های مطلوب و به روزی (At time) را در کنار سایر سرویس های اصلی و کلیشه ای در اختیار کاربران خود قرار دهند تا با ربودن ذهن کاربران و جلب نظر عده کثیرتری از کاربران مشتاق توسط سرویس های جانبی و جذاب صاحب اکثر سهام بازار صنفی خود شوند.

منظور از چگونگی سرویس دهی نیز نوع در اختیار گذاشتن خدمات به کاربران است. وب پورتال ها برای اینکه مشتریان خود را از دست ندهند و در نهایت پیروز از رقابت بازار اطراف خود بیرون بیایند سعی می کنند اصلی ترین سرویس ها و نیز عمومی ترین ها را به صورت رایگان در اختیار کاربران قرار دهند.

از طرف دیگر، جدا از رایگان بودن امتیاز استفاده از خدمات وب پورتال ها، اکثر قریب به اتفاق این خدمات همگی در یک زیر ساخت با هم مشترک هستند و این بدان منظور است که جدا از پیچیدگی مراحل و دفعات شخصی سازی در وب پورتال ها؛ در وقت و کنترل کاربر نسبت به موقعیت خود حرکتی صورت گرفته شده باشد.

مشترک بودن زیر ساخت سرویس های یک وب پورتال Basic account and cardinal ID)) امورات دسترسی و امنیت کاربر را تا حد بسزایی سامان می بخشد و در این شرط کاربر از ثبت نام های چند باره در یک یا چند وب سایت ( یا وب پورتال)، سردرگمی بین چند شناسه و رمز متفاوت، Cookies, cashed و نیز امنیت پایین دور می ماند و می تواند با یک Security واحد و ID و رمز ورود به همه نوع سرویسی دسترسی داشته باشد و جدا از تمامی این موارد با توجه به این لایه زیر ساختی امکان شخصی سازی به صورت پراکنده و متمرکز به کاربر داده می شود.
وب پورتال هایی که سعی می کنند سرویس های اصلی مورد نیاز کاربران را در ازای پول در اختیار ایشان قرار دهند به دلایل فراوان و مستندی تا ابد در خم یک کوچه باقی خواهند ماند!
نحوه دسترسی کاربر به سرویس ها در آیتم لایه زیر ساخت با چگونگی سرویس دهی نقطه مشترک دارند و جدا از این مورد Remote access جایگاه مهمی در نحوه دسترسی کاربر و در نهایت محبوبیت یک وب پورتال دارد.

اکثر کسانی که جز کاربران همیشگی اینترنت هستند و به نوع زندگی ها به دو بخش محیطی و مجازی تقسیم شده است همیشه دغدغه دسترسی به اینترنت را در شرایط خاص دارند که یکی از مهم ترین عوامل کمک کنند به آنها همان دسترسی غیر مستقیم است که معمولا از طریق موبایل و SMS Engine های گوناگون صورت می پذیرد.

در صورتی که تمامی این آیتم ها به صورت کامل و صحیح در زمان مشخص و مورد نیاز اجرا شوند پروِژه وب پورتال ما به مرحله سودآوری خواهد رسید که این مرحله با سه آیتمی که در بالا آمد در تعامل مستقیم قرار دارد به گونه ای که در صورت نبودن یک طرح توجیه اقتصادی مشخص و علمی کل حیات پروِژه را با مخاطره روبرو کرده ایم.

اما با ذکر تعاریف بالا اصلی ترین سوالی که پیش می آید نوع درآمد زایی وب پورتال هاست. قطعا از خود می پرسید زمانی که قرار است اکثر سرویس ها مخصوصا سرویس های اصلی به صورت رایگان در اختیار کاربران که قطعا تعداد آنها نیز کم نیست قرار بگیرد اینکار جز صرف هزینه چه سودی برای ما در بر خواهد داشت؟!

جواب سوال شما بسیار ساده است، وب پورتال ها رابطه کاملا مستقیم با تکنیک e-commerce دارند از همین رو اکثر بازگشت هزینه ها و سودآوری وب پورتال از طریق تجارت الکترونیکی تحقق می یابد.

برای اینکه مسئله برایمان واضح تر از قبل باشد بهتر از با تعریف تجارت الکترونیک آشنا باشیم، تجارت‌ الكترونيك‌ به‌ معناي‌ مبادله‌ محصولات‌ و خدمات‌ درمقابل‌ پول‌ با استفاده‌ از تواناييهاي‌ اينترنت‌ است.

از تعریف بالا نتجیه می گیریم که تجارت‌ الكترونيك‌ به‌ معني‌ اطلاع‌رساني، تبليغات‌ و خريد و فروش‌ كالاها و خدمات‌ و حفظ‌ و برقراري‌ روابط‌ تجاري‌ از طريق‌ سيستم‌هاي‌ مخابراتي‌ و ابزارهاي‌ پردازش‌ داده‌ها است که از مهم ترین آیتم های در دسترس و عملی آن در شرایط فعلی می توان به تبلیغات و فروشگاه های اینترنتی اشاره کرد.

همانگونه که ملاحضه می کنید یکی از تاکیدات اصلی تجارت الکترونیک واگذاری خدمات اینترنتی است که پورتال ها به آن توجه بسیاری خاصی دارند و اصلی ترین آن نمایش تبلیغات سایر شرکت ها و محصولات و خدمات است.

وب پورتال ها با ارائه سرویس های رایگان که راه اندازی و نگهداری آنها چندان هم کم هزینه نیست، سعی می کنند تا آمار کاربران روزانه(Visitor) خود را به درجه بالاتری برسانند و پیرو همین آمار بازدید که قطعا نرخ قابل توجهی خواهد بود حجم ترافیک خود را افزایش دهند و محیط مناسبی را جهت نمایش تبلیغات علاقه مندان و معرفی محصولات و خدمات آنها فراهم آورند.
می توان مطمئن بود کمپانی "الف" که نیاز به معرفی محصول و یا محصولات خود برای فروش بیشتر دارند حاضرند هر مبلغ عقلانی را جهت شهرت و محبوبیت و در نهایت فروش بیشتر بپردازند و همین امر سبب می شود که گردانندگان یک وب پورتال پس از گزراندن یک پروسه لازم پول خوبی به جیب بزنند چرا که با این اوصاف پورتال ها را می توان شرکت های نفت اینترنتی دانست.

و نهایتا آیتم دیگری که جز کلیشه ای ترین خصوصیات وب پورتال هاست تامین محتویات آنهاست.
هیچگاه یک پورتال مانند Yahoo نمی تواند تامین کننده تمامی محتویات و یا حتی مدیر کلیه بخش های خود باشد چرا که در صورتی که قرار باشد تمامی این کار ها را به تنهای انجام دهد جدا از صرف هزینه زیاد و نیاز به زمان بالا جهت جمع آوری و طبقه بندی ، به دلیل نبود ذهنیت های متفاوت و تنوع سلیقه خود را با موذل یکنواختی و روزمرگی روبرو ساخته است و این می تواند نقطه شروع هرز رفتن حیات یک وب پورتال باشد.

مهم ترین ویژگی ها وب پورتال را در یک جمله می توان به شرح زیر دانست که البته این خود می تواند به جزئی از تعریف پورتال محسوب شود.
در اختیار گذاشتن اطلاعات بیشمار و مختلف با تعیین اهداف قبلی، سطح دسترسی و رده بندی زیر نظر کادر نظارت و مدیریت در یک قالب انعطاف پذیر که به صورت جذاب و قابل دسترسی در کنار سرویس ها و خدمات مفید به کاربران اینترنت به گونه ای که سرویس دهنده و سرویس گیرنده هر دو از امنیت سرویس خود اطمینان داشته باشد .
اعم ویژگی های پورتال را به صورت تیر وارمی توان در موارد زیر دانست:
1- قابلیت شخصی سازی اطلاعات و ظاهر customization))
2- قابلیت استفاده برای عموم و عدم پایداری به Platform
3- قابلیت دسترسی به تمام سرویس ها تنها با یکبار ورود به سیستم Single sign-on))
4- دسته بندی و رده بندی اطلاعات در بخش مدیریت و ارائه به کاربر Taxonomy))
5- تعامل و یافتن سریع کاربران در مواقع ضروری (Alert)
6- دسترسی سریع به اطلاعات
7- ارائه سایر سرویس های اینترنتی مبتی بر وب

پورتال ها نتیجه تلاش ما برای رسیدن به کیفیت مطلوب در حداقل زمان است. تا مدتی پیش خیلی ها گمان می برند هر چقدر کاربران اینترنت ورزیده تر شوند نسل پورتال ها روز به انقراض کشیده می شود در حالی که امروزه عکس این گزینه ثابت شده است.
نتیجه ای که از این ویژگی های بی نظیر بر می آید صرف جویی در هزینه و زمان و دسترسی سریع تر و مطلوب تر به اطلاعات و خدمات اینترنتی و در نتیجه افزایش راندمان کاری خواهد بود. در چنین حالتی تعجب نکنید که پورتال را به Mouse کامپیوترتان نسبت دهم!
شاید با این تشابه درک ویژگی های پورتال را برایتان آسان تر کند:
پورتال چیزی مشابه یک OS و سیستم عامل عمل می کند بدانگونه که صرف نظر از خاصیت برقراری ارتباط سیستم عامل با سخت افزار دسترسی ما را به پوشه ها و فایل های موجود در هارد دیسک را آسان تر می کند.

در چنین حالتی اگر وب سایت را DOS در نظر بگیریم و پورتال را ویندوز قدرت کارایی هر یک را به سادگی در می یابیم. اما در نهایت تمامی این امکانات در محیط ویندوز با توجه به داده های موجود در هارد دیسک به ما داده می شوند.

از مهم ترین ویژگی های پورتال که در تعریف علمی از آن به عنوان قابلیت و سرویس یاد کردیم امکان بر قراری ارتباط دو طرفه میان کاربران است.
در پورتال ها این امکان به کاربران داده می شوند که بتوانند از طرق مختلف مانند چت و Web2 با یکدیگر در تماس و تعامل اطلاعات با فرمت های خاص باشند.
همچنین امکان شخصی سازی که یکی از مهم ترین عوامل خدماتی پورتال محسوب می شود سبب رضایت مخاطبان و کاربران پورتال ها شده است چرا که با امکان شخصی سازی و Customize شما خودتان نحوه دسترسی به بخش مدیریتی، سرویس ها و اطلاعات را با امنیت دلخواه تغییر وتعیین می کنید. درواقع با توجه به بیان تشابه با سیستم عامل، می توانید از اطلاعات خود Back up بگیرید، Shortcut بزنید و یا سطح دسترسی افراد دیگر را به اطلاعات خود چه در Security و چه View تعریف کنید.

اکثرا گمان می برند که وب پورتال ها به دو دسته عمومی و تخصصی تقسیم بندی می شوند که پورتال های عمومی ارائه کننده خدمات عمومی و کلی هستند و پورتال های تخصصی ارائه دهنده سرویس ها و مطالب تخصصی که نمی تواند بیشتر از یک موضوع اصلی باشد هستند.
از همین رو در بسیاری از موارد دسته بندی پورتال ها را با اصطلاح عمودي (Vertical) و افقي (Horizontal) انجام می دهند، البته از نظر من این دسته بندی چندان صحیح و کامل نیست و ممکن است باعث اشتباهاتی در باب تشخیص پورتال شود.
همچنین بعضی معتقد اند پورتال به دوسته دیگر با اصطلاح کاربردی و اطلاعاتی نیز تقسیم می شود. که البته این طرز فکر کاملا اشتباه ست چرا که خاصیت اصلی پورتال ارائه سرویس و اطلاعات در کنار هم است. در صورتی که وب پورتال را غیر از این تقسیم بندی کنیم در حال بررسی وب سایت هستیم نه پورتال!
از طرف دیگرعده ای بیان می کنند پورتال ها چهار دسته کلی تقسیم می شوند که عبارتند از:
• Business to Customer Portal (B2C)
• Business to Business Portal (B2B)
• B2E
• Public Portal

در این دسته بندی پورتالB2C تنها خاصیت خرید و فروش بین شرکت ها و کاربران را دارد؛
پورتال B2B تنها خاصیت معامله و خرید فروش بین شرکت ها با یکدیگر دارد
B2E خود به دسته "پورتال کارکنان" با امکان دسترسی به یک سری اطلاعات به هم پیوسته را فراهم می کند و در دسته دیگر" worker portal” که با یک یا مجموعه اهداف مشخص مثلا فروش یک محصول ایجاد می گردد
و در نهایت پورتال های عمومی که به دو دسته " Horizontal " هستند ( مشابه یاهو) و دسته " Vertical " تقسیم می شوند. در این تعریف پورتال های عمودی را می توان پورتال های سازمانی دانست.
در چنین دسته بندی عملا یک خاصیت را چند بار تعریف کرده ایم در صورتی که می توانستیم دسته بندی مختصر تر و به مراتب مفید تری داشته باشیم!

نظر شما چیست؟آیا با توجه به تعاریف بالا سیر موضوعات فرد جز وظایف یک وب پورتال است؟ قطعا جواب منفی خواهد بود چرا که همانطور که گفته شد وب پورتال ها اساسا دروازه ورود کاربران به حیطه وب هستند و در حال حاضر برای یک موضوع واحد تا این حد محتویات با فرمت های گوناگون وجود ندارد که برای دسترسی به آنها نیاز به یک خط دهنده و طبقه بندی کننده اطلاعات داشته باشیم.
از طرف دیگر گفتیم که اصلی ترین آیتمی که دلیل اثبات وجود یک وب پورتال است ارائه همزمان خدمات و محتویات به صورت یکجاست.
فرض کنید که شما کاربر همیشگی آدرس www.photo.net هستید. همانگونه که مطلع هستید این وب سایت جز بی نظیر ترین مراجع ارائه عکس و نیز فنون عکاسی در سراسر وب جهانی ست که توسط هزاران کاربر در روز update می گردد، حال قرار است این وب سایت به کاربرانی که گاهی اوقات عکس هایی را که خودشان تهیه کرده اند را برای وب سایت می فرستند میل باکس رایگان ارائه کند. آیا این حرکت برای آن کاربر توجیه خاصی دارد؟
این میل باکس تنها برای زمانی به ایشان داده شده است که مشترک photo.net باشند و در رشد و پیشرفت آن موثر واقع شوند و در صورتی که کاربر تماس خود را با این وب سایت قطع کند نه برای سایت و نه برای کاربر اشتراک ایمیل در آدرس photo.net دیگر ارزشی ندارد و فارغ از تمامی این موارد آیا این کاربران با آدرس user@photo.net حاضر به تبادل اطلاعات و فعالیت در سایر موضوعات به غیر از عکاسی هستند؟!
پیرو موراد ذکر شده بالا متوجه می شویم که پورتال های سازمانی نیز وجود خارجی ندارند و برای اینکه با این موضوع آشنایی بیشتری داشته باشید پیشنهاد می کنم مقاله "پورتال سازمانی، انگیزه ای را برای سود جویی" به دقت بخوانید.

منظور از معماری پورتال تعریف و توجیه پروژه در یک چهارچوب خاص به دسته های
• نوع برنامه نویسی
• نوع مدیریت پروژه
• نوع طرح توجیه اقتصادی
و سایر گزینه های موثر در تشکیل و تهیه می باشد.
ضرورت تعریف معماری در پورتال ها را می توان پیشگیری از بروز اشتباهات احتمالی؛ تامین امنیت بالا، صرفه جویی های بسزا در هزینه ها و مانند این دانست.
بعضا بسیاری گمان می کنند معماری پورتال ها یک کلیشه است که در هر زمان و برای هر پروژه ای به یک نحوه اجرا می شود در صورتی که تصور صحیح می بایست معماری را برای هر پورتال بنا بر خاصیت های زمانی، موقعیتی، فرهنگی و ریالی ؛ با در نظر گرفتن ملزومات تعریف کند.
درواقع با چنین شرایطی معماری پورتال را می توان Presentation پروژه پورتال دانست که اطلاعات جامعی و اصلی را در باره چگونگی تهیه ، راه اندازی و نگهداری پورتال به ما می دهد و همگی تاثیر گرفته از ویژگی های پورتال هستند که در بخش های قبلی در مورد آن صحبت شد.
این presentation را می توان به دو دسته کلی تقسیم کنیم:
• کاربری و مدیریت ما و پورتال
• کاربری و مدیریت مشتری ما و پورتال

نکته حایز اهمیت اینجاست که نوع مدیریت پروژه و استاندارد های به کارگرفته شده ستون های پورتال ها تلقی می گردند و این استاندارد ها دائما در تعامل با یکدیگر اند و در صورت نقض قوانین هر یک خسارات جبران ناپذیری به خود و سایر ستون های پروژه و در نهایت کل پروژه وارد می کنند.

استفاده از خطوط با سرعت بالا به منظور دستيابی به اينترنت طی ساليان اخير بشدت رشد داشته است . مودم های کابلی و خطوط ADSL دو رويکرد متفاوت در اين زمينه می باشند. تکنولوژی های فوق امکان دستيابی کاربران را با سرعت مطلوب به اينترنت فراهم می نمايند. اينترنت بسرعت در حال رشد در تمامی ابعاد است . تلويزيون های ديجيتالی و پخش تصاوير ويدئويي دو کاربرد جديد در اينترنت بوده که علاقه مندان و مشتاقان زيادی را به خود جلب نموده است . به منظور ارائه خدمات فوق و ساير خدمات مشابه ، کاربران و استفاده ...

براي مشاهده ي بقيش روي ادامه ي مطلب كليك كنيد.

کسانی که با صنعت IT آشنايی دارند تتما ً نام وب سرويس را شنيده اند. برای مثال، بيش از ۶۶ درصد کسانی که در نظر سنجی مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر اين توافق داشتند که وب سرويس ها مدل تجاری بعدی اينترنت خواهند بود. به علاوه گروه گارتنر پيش بينی کرده است که وب سرويس ها کارآيی پروژه های IT را تا ۳۰ در صد بالا می برد. اما وب سرويس چيست و چگونه شکل تجارت را در اينترنت تغيير خواهد داد؟

برای ساده کردن پردازش های تجاری، برنامه های غيرمتمرکز (Enterprise) بايد با يکديگر ارتباط داشته باشند و از داده های اشتراکی يکديگر استفاده کنند. قبلا ً اين کار بوسيله ابداع استانداردهای خصوصی و فرمت داده ها به شکل مورد نياز هر برنامه انجام می شد. اما دنيای وب و XML تکنولوژی آزاد برای انتقال ديتا انتقال اطلاعات بين سيستم ها را افزايش داد. وب سرويس ها نرم افزارهايی هستند که از XML برای انتقال اطلاعات بين نرم افزارهای ديگر از طريق پروتکل های معمول اينترنتی استفاده می کنند. به شکل ساده يک وب سرويس از طريق وب اعمالی را انجام می دهد (توابع يا سابروتين ها) و نتايج را به برنامه ديگری می فرستد. اين يعنی برنامه ای که در يک کامپيوتر در تال اجراست اطلاعاتی را به کامپيوترديگری می فرستد و از آن درخواست جواب می کند. برنامه ای که در آن کامپيوتر دوم است کارهای خواسته شده را انجام می دهد و نتيجه را بر روی ساختارهای اينترنتی به برنامه اول برمی گرداند.

وب سرويس ها می توانند از پروتکل های زيادی در اينترنت استفاده کنند اما بيشتر از HTTP که مهم ترين آنهاست استفاده می شود. وب سرويس هر نوع کاری می تواند انجام دهد. برای مثال در يک برنامه می تواند آخرين عنوان های اخبار را از وب سرويس Associated Press بگيرد يا يک برنامه مالی می تواند آخرين اخبار و اطلاعات بورس را از طريق وب سرويس بگيرد. کاری که وب سرويس انجام می دهد می تواند به سادگی ضرب دو عدد يا به پيچيدگی انجام کليه امور مشترکين يک شرکت باشد.

وب سرويس دارای خواصی است که آن را از ديگر تکنولوژی ها و مدل های کامپيوتری جدا می کند. Paul Flessner، نايب رييس مايکروسافت در dot NET Enterprise Server چندين مشخصه برای وب سرويس در يکی از نوشته هايش ذکر کرده است. اول اينکه وب سرويس ها قابل برنامه ريزی هستند. يک وب سرويس کاری که می کند را در خود مخفی نگه می دارد. وقتی برنامه ای به آن اطلاعات داد وب سرويس آن را پردازش می کند و در جواب آن اطلاعاتی را به برنامه اصلی بر می گرداند. دوم، وب سرويس ها بر پايه XML بنا نهاده شده اند. XML و XML های مبتنی بر SOAP يا Simple Object Access Protocol تکنولوژی هايی هستند که به وب سرويس ها اين امکان را می دهد که با ديگر برنامه ها ارتباط داشته باشد تتی اگر آن برنامه ها در زبانهای مختلف نوشته شده و بر روی سيستم عامل های مختلفی در تال اجرا باشند.

همچين وب سرويس ها خود-توصيف هستند. به اين معنی که کاری را که انجام می دهند و نتوه استفاده از خودشان را توضيت می دهند. اين توضيتات به طور کلی در WSDL يا Web Services Description Language نوشته می شود. WSDL يک استاندارد بر مبنای XML است. به علاوه وب سرويس ها قابل شناسايی هستند به اين معنی که برنامه نويس می تواند به دنبال وب سرويس مورد علاقه در دايرکتوری هايی مثل UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند. UDDI يکی ديگر از استاندارد های وب سرويس است.

نکات تکنولوژی وب سرويس
همانطور که در ابتدا توضيت داده شد يکی از دلايل اينکه وب سرويس از ديگر تکنولوژی های موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضی استاندارد های تکنيکی ديگر مانند SOAP، WSDL و UDDI است. اين تکنولوژی ها زمينه ارتباط بين برنامه ها را ايجاد می کنند به شکلی که مستقل از زبان برنامه نويسی، سيستم عامل و سخت افزار است. SOAP يک مکانيزم ارتباطی را بين نرم افزار و وب سرويس ايجاد می کند. WSDL يک روش يکتا برای توصيف وب سرويس ايجاد می کند و UDDI يک دايرکتوری قابل جستجو برای وب سرويس می سازد. وقتی اينها با هم در يک جا جمع می شوند اين تکنولوژی ها به برنامه نويس اجازه می دهد که برنامه های خود را به عنوان سرويس آماده کرده و بر روی اينترنت قرار دهد.

XML يا eXtensible Markup Language
XML يک تکنولوژی است که به شکل گسترده از آن پشتيبانی می شود، همچنين اين تکنولوژی Open است به اين معنی که متعلق به شرکت خاصی نيست. اولين بار در کنسرسيوم WWW يا W3C در سال ۱۹۹۶ برای ساده کردن انتقال ديتا ايجاد شده است. با گسترده شدن استفاده از وب در دهه ۹۰ کم کم متدوديت های HTML مشخص شد. ضعف HTML در توسعه پذيری (قابليت اضافه و کم کردن خواص) و ضعف آن در توصيف ديتاهايی که درون خود نگهداری می کند برنامه نويسان را از آن نااميد کرد. همچنين مبهم بودن تعاريف آن باعث شد از توسعه يافتن باز بماند. در پاسخ به اين اشکالات W3C يک سری امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغيير ساختار متنهای HTML مهم ترين آن است. اين امکان را CSS يا Cascade Style Sheet می نامند.

اين توسعه تنها يک راه موقتی بود. بايد يک روش استاندارد شده، توسعه پذير و دارای ساختار قوی ايجاد می شد. در نتيجه W3C استاندارد XML را ساخت. XML دارای قدرت و توسعه پذيری SGML يا Standard Generalized Markup Language و سادگی که در ارتباط در وب به آن نياز دارد است.

استقلال اطلاعات يا جدا بودن متتوا از ظاهر يک مشخصه برای XML به تساب می آيد. متنهای XML فقط يک ديتا را توصيف می کنند و برنامه ای که XML برای آن قابل درک است بدون توجه به زبان و سيستم عامل قادر است به اطلاعات درون فايل XML هر گونه شکلی که مايل است بدهد. متنهای XML تاوی ديتا هستند بدون شکل خاص، بنابراين برنامه ای که از آن می خواهد استفاده کند بايد بداند که چگونه می خواهد آن اطلاعات را نمايش دهد. بنابراين نتوه نمايش يک فايل XML در يک PC با PDA و تلفن همراه می تواند متفاوت باشد.

وقتی يک برنامه با متن XML مواجه می شود بايد مطمئن باشد که آن متن تاوی ديتای مورد نظر خود است. اين اطمينان توسط برنامه هايی با نام XML Parser تاصل می شود. تجزيه کننده ها دستورات متن XML را بررسی می کنند. همچنين آنها به برنامه کمک می کنند تا متن های XML را تفسير کند. به صورت اختياری هر متن XML می تواند به متن ديگری اشاره کند که تاوی ساختار فايل XML اصلی باشد. به آن متن XML دوم DTD يا Document Type Definition گفته می شود.

وقتی فايل XML به DTD اشاره می کند برنامه تجزيه کننده فايل اصلی را با DTD بررسی می کند که آيا به همان ساختاری که در DTD توصيف شده شکل گرفته است يا خير. اگر يک تجزيه کننده XML بتواند يک متن را به درستی پردازش کند متن XML نيز به شکل صتيتی فرمت شده است.

وقتی که اکثر نرم افزارها امکانات وبی خود را افزايش دادند اين طور به نظر می رسد که XML به عنوان يک تکنولوژی جهانی برای فرستادن اطلاعات بين برنامه ها انتخاب شود. تمامی برنامه هايی که از XML استفاده می کنند قادر خواهند بود که XML ِ همديگر را بفهمند. اين سطت بالای تطابق بين برنامه ها باعث می شود که XML يک تکنولوژی مناسب برای وب سرويس باشد. چون بدون اينکه اتتياج به سيستم عامل و سخت افزار يکسان باشد می تواند اطلاعات را جابجا کند.

SOAP يا Simple Object Access Protocol
SOAP يکی از عمومی ترين استاندارد هايی است که در وب سرويس ها استفاده می شود. طبق شواهد اولين بار توسط DeveloperMentor، شرکت UserLand و مايکروسافت در سال ۱۹۹۸ ساخته شده و نسخه اول آن در سال ۱۹۹۹ ارايه شده است. آخرين نسخه SOAP، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال ۲۰۰۱ در W3C ارايه شد. نسخه 1.2 نشان دهنده کار زياد بر روی آن و نمايانگر اشتياق زياد صنعت IT برای استفاده از SOAP و وب سرويس است.

هدف اصلی SOAP ايجاد روشی جهت فرستادن ديتا بين سيستم هايی است که بر روی شبکه پخش شده اند. وقتی يک برنامه شروع به ارتباط با وب سرويس می کند، پيغام های SOAP وسيله ای برای ارتباط و انتقال ديتا بين آن دو هستند. يک پيغام SOAP به وب سرويس فرستاده می شود و يک تابع يا سابروتين را در آن به اجرا در می آورد به اين معنی که اين پيغام از وب سرويس تقاضای انجام کاری را دارد. وب سرويس نيز از متتوای پيغام SOAP استفاده کرده و عمليات خود را آغاز می کند. در انتها نيز نتايج را با يک پيغام SOAP ديگر به برنامه اصلی می فرستد.

به عنوان يک پروتکل مبتنی بر XML، پروتکل SOAP تشکيل شده از يک سری الگوهای XMLی است. اين الگوها شکل پيغام های XML را که بر روی شبکه منتقل می شود را مشخص می کند. مانند نوع ديتاها و اطلاعاتی که برای طرف مقابل تفسير کردن متن را آسان کند. در اصل SOAP برای انتقال ديتا بر روی اينترنت و از طريق پروتکل HTTP طراتی شده است ولی از آن در ديگر مدلها مانند LAN نيز می توان استفاده کرد. وقتی که وب سرويس ها از HTTP استفاده می کنند به راتتی می توانند از Firewall عبور کنند.

يک پيغام SOAP از سه بخش مهم تشکيل شده است: پوشش يا Envelope ،Header، بدنه يا Body. قسمت پوشش برای بسته بندی کردن کل پيغام به کار می رود. اين بخش متتوای پيغام را توصيف و گيرنده آن را مشخص می کند. بخش بعدی پيغام های SOAP، Header آن است که يک بخش اختياری می باشد و مطالبی مانند امنيت و مسيريابی را توضيت می دهد. بدنه پيغام SOAP بخشی است که ديتاهای مورد نظر در آن جای می گيرند. ديتاها بر مبنای XML هستند و از يک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضيت می دهند تبعيت می کنند. اين الگو ها به گيرنده کمک می کنند تا متن را به درستی تفسير کند. پيغام های SOAP توسط سرورهای SOAP گرفته و تفسير می شود تا در نتيجه آن، وب سرويس ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند.

برای اينکه از SOAP در وب سرويس استفاده نکنيم از تعداد زيادی پروتکل بايد استفاده شود. برای مثال XML-RPC تکنولوژی قديمی تری بود که همين امکانات را ايجاد می کرد. به هر تال، خيلی از سازندگان بزرگ نرم افزار SOAP را بر تکنولوژی های ديگر ترجيت دادند. دلايل زيادی برای انتخاب SOAP وجود دارد که خيلی از آنها درباره پروتکل آن است که فراتر از اين متن می باشد. سه برتری مهم SOAP نسبت به تکنولوژی های ديگر عبارتند از قابليت توسعه، سادگی و قابليت عملکرد داخلي.

پيغام های SOAP معمولا ً کدهای زيادی ندارند و برای فرستادن و گرفتن آن به نرم افزارهای پيچيده نياز نيست. SOAP اين امکان را به برنامه نويس می دهد تا بنا به نياز خود آن را تغيير دهد. در آخر بدليل اينکه SOAP از XML استفاده می کند می تواند بوسيله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اينکه زبان برنامه نويسی، سيستم عامل و سخت افزار برای آن مهم باشد.

WSDL يا Web Services Description Language
استاندارد ديگری که نقش اساسی در وب سرويس بازی می کند WSDL است. همانطور که قبلا ً اشاره کرديم يکی از خواص وب سرويس ها توصيف خود آنهاست به اين معنی که وب سرويس دارای اطلاعاتی است که نتوه استفاده از آن را توضيت می دهد. اين توضيتات در WSDL نوشته می شود، متنی به XML که به برنامه ها می گويد اين وب سرويس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند.

وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولين بار SOAP و ديگر تکنولوژی های وب سرويس را ساختند دريافتند که برنامه ها قبل از اينکه شروع به استفاده از يک وب سرويس بکنند بايد اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند. اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ايجاد اين توضيتات ابداع کردند و باعث شد که وب سرويس ها با هم هماهنگ نباشد. وقتی IBM و مايکروسافت تصميم گرفتند تا استاندارد های خود را يکسان کنند WSDL بوجود آمد. در ماه مارس سال ۲۰۰۱ مايکروسافت، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند. گروهی از W3C بر روی اين استاندارد کار کردند و آن را پذيرفتند. هم اکنون اين تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده. ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرويس از آن استفاده می کنند.

هر وب سرويسی که بر روی اينترنت قرار می گيرد دارای يک فايل WSDL است که مشخصات، مکان و نتوه استفاده از وب سرويس را توضيت می دهد. يک فايل WSDL نوع پيغام هايی که وب سرويس می فرستد و می گيرد را توضيت می دهد مانند پارامترهايی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرويس بايد به آن بفرستد. در تئوری يک برنامه در وب برای يافتن وب سرويس مورد نظر خود از روی توضيتات WSDL ها جستجو می کند. در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرويس بر روی HTTP يا هر پروتکل ديگر نيز وجود دارد.

اين مهم است که بدانيم WSDL برای برنامه ها طراتی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان. شکل فايلهای WSDL پيچيده به نظر می آيد ولی کامپيوترها می توانند آن را بخوانند و تجزيه و تتليل بکند. خيلی از نرم افزارهايی که وب سرويس می سازند فايل WSDL مورد نياز وب سرويس را نيز توليد می کنند بنابراين وقتی برنامه نويس وب سرويس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نياز با آن نيز ساخته می شود و اتتياجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرويس نيست.

UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration
سومين استاندارد اصلی وب سرويس ها، يعنی UDDI، به شرکتها و برنامه نويسان اجازه می دهد تا وب سرويس های خود را بر روی اينترنت معرفی کنند. اين استاندارد در اصل بوسيله مايکروسافت، IBM و Ariba و پنجاه شرکت بزرگ ديگر ساخته شده است. با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختيار شرکت های ديگر قرار بدهند و مدل B2B ايجاد کنند. همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرويس خود را معرفی کنند، با وب سرويس ديگران آشنا شوند و از آن در سيستم های خود استفاده کنند. اين استاندارد جديدی است و در سال ۲۰۰۰ ساخته شده است و کنسرسيومی از شرکتهای صنعتی در تال کار بر روی آن هستند. نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است.

UDDI يک متن مبتنی بر XML را تعريف می کند که در آن شرکت ها توضيتاتی درباره چگونگی کار وب سرويس شرکتشان و امکانات خود می دهند. برای تعريف اين اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضيت داده شده استفاده می شود. شرکت ها می توانند اين اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستيابی به آنها را بدهند يا آنها را در مکان عمومی و در اينترنت قرار دهند.

بزرگترين و مهمترين پايگاه UDDI پايگاه UDDI Business Registry يا UBR نام دارد و توسط کميته UDDI طراتی و اجرا شده است. اطلاعات اين پايگاه در چهار نقطه نگهداری می شود: مايکروسافت، IBM، SAP و HP. اطلاعاتی که در يکی از چهار پايگاه تغيير کند در سه تای ديگر نيز اعمال می شود.

اطلاعات درون اين پايگاه ها شبيه دفترچه تلفن است. White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضيتات متنی آنهاست، Yellow Pages تاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانايی های الکترونيکی آنها می باشد، Green Pages، تاوی اطلاعات تکنيکی درباره سرويس های آنها و نتوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد.

اطلاعات تجاری و سرويس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راتتی در آنها جستجو کرد. سپس متخصصان IT می توانند از اين اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند. با اين شرت UDDI امکان پياده سازی مدل B2B را ايجاد می کند و شرکتها می توانند از سرويس های يکديگر استفاده کنند.

شرکت هايی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرتمند هستند و خيلی از آنها از وب سرويس و استانداردهای آن در متصولات خود استفاده می کنند. NTT Communications of Tokyo يکی از شرکت هايی است که در تال اضافه کردن توضيتاتی به ساختار UDDI است. در هر تال تاضر شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پايگاه های عمومی متتاط هستند. اين چيز عجيبی نيست. شرکتها ابتدا اين امکانات را فقط برای شرکای خود ايجاد می کنند. شرکتهای بزرگ نيز برای مديريت بر سرويس های خود و اشتراک آنها بين قسمت های مختلف از اين استاندارد استفاده می کنند. وقتی اين استاندارد به تد بلوغ خود برسد و کاربران با آن اتساس راتتی بکنند استفاده از آن نيز در مکان های عمومی فراگير خواهد بود.

اين تغيير رويه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قديمی اجرا کرده بودند مشکل است. بعضی نيز اشکال امنيتی بر اين روش می گيرند و مايل نيستند اطلاعاتشان را بدهند. اما با گذشت زمان و کامل شدن اين تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند.

 

گذرگاه IDE در طبقه بندي گذرگاههاي سيستم ، جزء گذرگاههاي خارجي محسوب مي شود و در سيستم از آن به منظور ارتباط قطعاتي مانند Rewriter ، CD-ROM ، HDD و ... استفاده مي شود . در سيستمهاي امروزي به طور معمول دو كانكتور IDE براي برقراري ارتباط بين 4 وسيله جانبي وجود دارد ولي در پاره اي سيستم ها تعداد اين كانكتورها 4 مورد مي باشد ، دو كانكتور به عنوان IDE ، و دو كانكتور اضافي براي استفاده تحت عنوان RAID يا ATA 133,ATA 100 .

همانطور كه مي دانيم با استفاده از كانكتورهاي IDE ي موجود روي مادر برد امكان استفاده از حداكثر دو دستگاه بر روي هر كانكتور وجود دارد .RAID تكنولوژي است كه امكاناتي نظير افزايش سرعت , Back up گيري همزمان روي يك يا چند درايو و … در اختيار كاربر قرار مي دهد . براي هر كدام از آرايشهاي ممكن هنگام استفاده از دو يا چند هارديسك , نسخه هاي متفاوت RAID مطرح مي شود به عنوان مثال : RAID1 , RAID0 و….

در اين مقاله سعي داريم كه به نسخه هاي متفاوت RAID نگاهي نزديكتر و دقيق تر بيا ندازيم .
RAID0 : ذخيره سازي روي چند ديسك بدون كنترل خطا

مزايا و مشخصات :

- داده ها به بلوكهايي تبديل مي شوند و هر بلوك در هارد ديسك مجزا ذخيره مي شود.

- باعث بالا رفتن كارايي سيستم I/O مي گردد چرا كه بار ترافيكي نقل و انتقالات بين چندين كانال مجزا تقسيم مي شود.

- بالارفتن كارايي بدليل وجود كنترلرهاي مختلفي كه عمل كنترل ترافيك را به عهده مي گيرند (افزايش سرعت)

- طراحي بسيار ساده ( زيرا مدار محاسبه Parity وجود ندارد )

- عدم پرداختن به محاسبات مربوطه به Parity وكنترل خطا (افزايش سرعت به دليل عدم پرداختن به محاسبات مربوط به Parity )
معايب :

- عدم استفاده از Parity .(هيچ گونه كد تشخيص و تصحيح خطا در اين نوع RAID وجود ندارد ).

- از كار افتادن يك درايو باعث از دست رفتن كليه اطلاعات خواهد شد.

- عدم كارايي در محيطهاي حساس به حفظ داده ها

موارد استفاده :

- ميكس و پردازش تصاوير ويديويي (ميكس و مونتاژ ).

- واژه پردازي (نرم افزارهاي تايپ و... )

- كارهايي كه نياز به سرعت بالا دارد.

Backup : RAID1 گيري همزمان داده ها به منظور Mirroring و Duplexing

Mirroning : كپي برداري هم زمان روي دو درايو

Duplexing : زماني است كه يكي از درايوها دچار مشكل شود و درايو سالمي را جايگزين نماييم سپس داده ها را روي درايو سالم كپي كنيم .

مزايا و مشخصات :

-هنگام سيكل نوشتن , گويي اطلاعات روي يك ديسك نوشته مي شود (در صورتيكه عملأ بر روي
دو ديسك نوشته مي شود . مانند RAID0 ) ولي عمل خواندن , ازهر دوديسك انجام مي شود ( كاهش ترافيك گذرگاه - نوشتن بر روي هر دو ديسك ولي خواندن مجزا )

- قابليت برگرداندن %100 داده ها هنگام بروز مشكل براي يك ديسك .

- در نرخ انتقالات داده تغيير محسوسي نداريم. (يعني وجود دو ديسك تفاوتي با يك ديسك ندارد ) .

- در شرايط خاص RAID1, توانايي تحمل خرابي بيش از يك ديسك را نيز دارد .

- ساده ترين طراحي در تكنولوژي RAID (مدار مربوط به Parity وجود ندارد )
معايب :

- بيشترين تعداد هارد ديسك در ميان انواع RAID (بسته به انتخاب User )
- هزينه بالا

RAID2 : داراي خاصيت ECC با استفاده از كد همينگ
مزايا و مشخصات :

- تصحيح خطاي بسيار سريع
- مناسب براي انتقال اطلاعات
معايب :

- طراحي بسيار يچيده كه با صدمه ديدن يك ديسك دچار مشكل مي شود .
- نامناسب در ديد تجاري (تعداد زياد درايوها )
كد همينگ :

يكي از روشهاي محاسبه و كنترل خطا در سيستمهاي ديجيتال مي باشد . انواع روشها براي كنترل ترافيك داده هاي ديجيتال وجود دارد به عنوان مثال Parity haming code ,… كه مجموعه اين روشها را ECC مي نامند . (Error Checking and Correcting)

RAID3 : انتقال موازي با استفاده از خاصيت Parity
مزايا و مشخصات :

- سيكل خواندن و نوشتن بسيار سريع .

معايب :

- طراحي بسيار پيچيده كه با صدمه ديدن يك ديسك مجموعه دچار مشكل مي شود .

كاربرد :

- ميكس و مونتاژ تصوير

- ويرايش تصوير مانند RAID0

RAID4 : ديسك هاي داده مجزا ديسك مربوط به Parity مشترك

مزايا و مشخصات :

- سيكل خواندن بسيار سريع ( ترافيك كمتر در گذرگاه)

معايب :

- پيچيدگي بسيار بالا در طراحي مدار كنترلي مشكل در برگرداندن داده ها هنگام بروز اشكال در يك ديسك ( چرا كه داده ها روي ديسكها توزيع شده است )

RAID5 : ديسك هاي داده مجزا و Parity توزيع شده در ديسكهاي Data

مزايا و مشخصات :

- در اين نوع به حداقل 3 درايو ديسك سخت نياز داريم .

- تك تك بلوك هاي داده روي ديسك ها نوشته مي شوند و Parity مربوط به هر بلوك نيز داخل هارد مربوط ذخيره مي گردد.

- سيكل خواندن بسيار سريع (ترافيك كمتر در گذرگاه )

- سيكل نوشتن متوسط (محاسبات مربوط به Parity )

- قابليت و اطمينان بالا (وجود ECC )

معايب :

- خرابي در يك ديسك در خروجي تاثير ندارد.

- طراحي پيچيده مدار كنترلي

- مشكل در برگرداندن داده ها هنگام بروز اشكال

كاربرد :

- در سيستمهاي Server و بانكهاي اطلاعاتي ISPها

RAID6 : ديسكهاي داده ها مجزا با دو Parity توزيع شده مجزا

مزايا و مشخصات :

- RAID6 در واقع نسخه پيشرفته RAID5 مي باشد كه تصحيح و كنترل خطا را بهبود مي بخشد . اين ويرايش RAID اطمينان و توانايي بالا در زمينه data storage فراهم مي كند .

- بهترين انتخاب براي كاربردهاي بحراني و حساس

معايب :

- طراحي مدار كنترلي بسيار پيشرفته و پيچيده .

- سيكل نوشتن بسيار كند ( دوبار محاسبه مربوط به Parity )

- نياز به N+2 درايو ديسك سخت . بدليل دارا بودن حالت Parity دو بعدي . ( N تعداد ديسكهاي سخت در حالت معمولي )

- ادغام اطمينان بالا با قابليت بالا

RAID7 : نقل وانتقال بهينه شده غير همزمان به منظوردستيابي به نرخ انتقال بسيار سريع

مزايا و مشخصات :

- نقل و انتقال غير همزمان و داراي كنترلگرهاي مستقل.

- درايو مجزا براي ذخيره كردن اطلاعات مربوط بهParity

- برخورداري از سيستم Open System و استفاده از گذرگاهSCSI

- گذرگاه Cache داخلي با سرعت بالا (X-bus )

- ديسك هاي خواندن و نوشتن از امكان Choching استفاده ميكنند.

- تكنولوژي مدار توليد Parity تا حدودي با ساير انواع Raid تفاوت دارد .

-امكان Hot Swaping

Open system :

به سيستمي اطلاق مي شود كه قابليت سازگاري با سخت افزارها و نرم افزارهاي مختلف را داشته باشد و امكان كاركردن در سيستمهاي مختلف را به راحتي داشته باشد .

RAID10 : اين Raid حداقل به 4 دستگاه هارديسك نياز دارد

مزايا و مشخصات :

- عمل تكه تكه كردن بلوكهاي داده همانند Raid1 انجام مي پذيرد .

- تصحيح و كنترل خطا نيز مانند Raid2 مي باشد .

- نرخ انتقال بالا

- در شرايط معين , امكان تحمل خرابي چند ديسك در اين نوع RAID وجود دارد .

معايب :

- بسيار گران قيمت

- منبع تغذيه حتمأ بايد متصل به ups باشد .

- جابجايي درايوها بايد به صورت موازي انجام گيرد .

- سيستمهاي Server و بانكهاي اطلاعاتي .

RAID53 : نرخ انتقال بالا همراه با قابليت انتقال مناسب

مشخصات و مزايا :

-اين آرايه RAID حداقل به 5 دستگاه ديسك سخت نياز دارد .

- RAID53 در واقع بايد RAID03 نلميده شود زيرا عمل Striping آن همانند RAID0 بوده و Segment بندي آن نيز مانند RAID3 مي باشد.

- تحمل خطاي آن مانند RAID3 مي باشد.

- نسبت به RAID3 داراي نرخ انتقال بسيار بهتري مي باشد.

معايب :

- قيمت بالا

- همه ديسك ها بايد با همديگر سنكرون شوند كه انتخاب نوع و مدل درايو را محدود مي سازد .

- Stripe كردن در سطح بايتها نهايتأ در محاسبه ظرفيت فرمت شده تأثير منفي مي گذارد .

RAID 0+1 : نرخ انتقال داده بهينه

مزايا و مشخصات :

- حداقل به 4 دستگاه هارديسك نياز دارد .

- RAID 0+1 به عنوان آرايه آينه اي نيز معروف است با اين تفاوت كه قطعات داده ها يا Segment ها طبق استراتژي RAID0 ايجاد شده اند .

- تحمل خطاي اين نوع آرايه مانند RAID5 مي باشد .

- نرخ انتقال بالا .

- بهترين انتخاب براي سيستمهايي كه به كارايي بالا بدون توجه به حداكثر اطمينان نياز داشته باشند .

معايب :

- RAID 0+1 نبايد با RAID10 اشتباه گرفته شود . كوچكترين مشكل در عملكرد يك درايو , آرايه را به مدل RAID0 تبديل خواهد كرد .

- قيمت بسيار بالا

- جابجايي درايوها بايد به صورت موازي انجام گيرد .

كاربرد :

- پردازشهاي تصويري و fileserever هاي عمومي .

نتيجه گيري :

همانطور كه مشخص شد ، استفاده ازRAID براي مقاصد معين مي باشد و در كاربردهاي عادي و روزمره كارايي چشمگيري را به سيستم PC اضافه نمي كند . به عنوان مثال امكان استفاده از CD-ROM و Rewriter روي اين كانكتورها وجود ندارد .بنابراين هنگام استفاده از RAID ابتدا هدف و مورد استفاده خود را مشخص كنيد سپس RAID مناسب را انتخاب نماييد.